Kış aylarına girerken, havaların soğumaya başlamasıyla birlikte, biz de bu yıl için son balık avı organizasyonlarımızı yapmaya başlıyoruz. Bizden önce balık avına çıkanların paylaşımları, biz de ayrı bir motivasyon unsuru oluyor. O kadar güzel paylaşımlar oluyor ki; sanarsınız denizde balıklar toplu halde bizim gelmemizi bekliyor.
Aslına bakarsanız bir kaç adet balık fotoğrafı bile, biz balıkçıların tava gelmesine yetiyor. Umut dünyası ya hani… Hepimiz her defasında, o kova dolusu balığı yakalayacağımız günün geldiğini düşünerek yola düşeriz. Bu düşünce olmasa, sabahın zifiri karanlığında hangi güç bizi yollara düşürür.
Bu aralar Antalya’da mırmır avı oldukça bereketli demiştik. Biz de bu inançla haftasonu Belek’ten denize açıldık. Kovalarımızı herzamankinden daha büyük aldık. Bu düşünceye o kadar inanmıştık ki, evde hazırladığımız tavuk göğsünden hazırlanan yeme ilave, teknede de karides hazırlayarak denize açıldık.
Bu gün o gündü… Evet kesinlikle o gündü. Çünkü öyle olmasaydı, teknesini kapan denize koşmazdı. Denizin üstünde onlarca tekne birbiri arkasına sıralanmış, bir tren katarı gibi duruyordu.
Ama bir şey benim hoşuma gitmemişti; denizin yüzeyi bilindik tabirle çarşaf gibi ve masmaviydi. Görüntü, bana balık konusunda tahmin ettiğimiz kadar cömert olmayacağı izlenimi vermişti. Neticesinde haklı çıkmaktan hiç te memnun olmayacaktım. Manzara güzeldi… Mırmırlar ilk anlarda peş peşe oltaya geldi. Bu mutluluğumuz uzun sürmedi ve balığın oltaya vurmayacağı saatlerin başlangıcı bizi karamsarlığa itti. Bilinmedik bir durum değildi aslında… Denizlerimizde son yıllarda balık popülasyonundaki azalma, avların verimli geçmesini imkansız hale getirmişti.
Balık işi şans işi. Bir gün öncesinde, nadir rastlanan bir av günü sonunda kovalar dolarken; bir gün sonrasında, bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıda balıkla eve dönebiliyorsunuz.
Her şeye rağmen, biz sofrayı kuracak kadar balık avlıyoruz. Güzel ve eğlenceli bir av günüde anı defterimize kaydediliyor. Balık avı bu aralar ortamdan zevk alanlara güzel. Rast gele…
